وزیر اطلاعات و سخنان نامتعارف و نسنجیده در سیمای ملی

وزیر اطلاعات ،سخنان عجیب ، نامتعارف و نسنجیده در سیمای ملی ،آقای محمود علوی وزیر اطلاعات در برنامه گفتگوی ویژه خبری برخی موضوعات مهمی را مطرح کرد

آقای محمود علوی وزیر اطلاعات در برنامه گفتگوی ویژه خبری سخنانی را درباره موضوع هسته‌ای به زبان آورد که حقیقتاً بسیار حیرت‌انگیز بود.

او می‌گوید: “صنعت هسته‌ای ما صنعت صلح‌آمیز است، مقام معظم رهبری صراحتاً در فتوایشان فرموده‌اند که «تولید سلاح هسته‌ای خلاف شرع است و جمهوری اسلامی سراغ آن نمی‌رود و آن را حرام می‌داند»

اما عرض شود خدمتتان که اگر یک گربه را گوشه‌ای گیر بیاورند ممکن است رفتاری بکند که گربه‌ای که آزاد است آن رفتار را انجام نمی‌دهد. اگر ایران را به آن سمت هل بدهند، آنوقت تقصیر ایران نیست، بلکه تقصیر آنهایی است که هل دادند که در شرایط عادی ایران چنین نیت و چنین برنامه‌ای ندارد” (نقل قول از آقای علوی)

این سخنان آقای وزیر اطلاعات، هم فی‌نفسه بسیار غلط است و با سیاست‌های نظام و شخص رهبر انقلاب نمی‌خواند و هم می‌تواند تبعات جدّی برای کشور داشته باشد.

اگر آقای علوی نظر شخصی درباره موضوعات مهم در کشور دارد، آن را می‌تواند برای خودش نگهدارد یا به اسم خودش در زمانی که مسئولیتی ندارد، به عنوان یک فرد عادی مطرح کند.

امّا سخن گفتن در مقام وزارت این مملکت، آنهم وزارت‌خانه مهمی چون اطلاعات، قواعد و چارچوب‌ها و تدبیری لازم دارد که وزیر محترم نمی‌تواند بدون اعتنا به آنها و از طرف جمهوری اسلامی سخن بگوید.

مخالفت جمهوری اسلامی و شخص رهبر انقلاب و مسئولان ایران با تولید و به کارگیری بمب اتم، یک موضع ریاکارانه و صرفاً برای دل‌خوش کردن یا فریب دیپلماتیک غربی‌ها نیست .

نظامی که مهمترین فرمانده اش در معرکه‌ی میدان و در خط مقدم مقابله با یکی از جانی‌ترین و وحشی‌‌ترین گروه‌ها یعنی داعش، حتی از حال و وضع و غذای یک حیوان هم غافل نیست و به دنبال نان برای او می‌گردد، چطور می‌تواند از سلاح هسته‌ای یا هر نوع سلاح کشتار جمعی دیگر استفاده کند؟

حال که استفاده از این سلاح اساساً با ذات جمهوری اسلامی نمی‌خواند، چه کارکردی می‌توان برای آن درنظر گرفت؟

تمام این موارد بارها در سخنرانی‌های رهبر انقلاب مورد تاکید قرار گرفته، لذابیان  چنین جملاتی از سوی وزیر اطلاعات بسیار عجیب و قابل نقد است.

این سخنان از آن جهت کاملاً مغایر با منافع ملی است که می‌تواند به تقویت اهرم فشار طرف غربی در مذاکرات منجر شود

مهمتر از آن به چارچوب ظالمانه آمریکایی‌ها اعتبار ببخشد. ایران همواره ضمن تاکید بر اینکه هیچگاه نه نیت ساخت بمب داشته و نه حرکتی برای این امر انجام داده و می‌دهد، تاکید کرده و می‌کند که چارچوب مذاکرات باید «حق» در برابر «شفافیت» باشد؛

اگرچه احتمالاً حکمرانان کشورهایی نظیر روسیه و چین و… عاقل‌تر از آنند که این حرفها را به منزله موضع رسمی جمهوری اسلامی محسوب کنند.

اما دست‌کم دست‌آنان را نیز می‌تواند تا حدی برای حمایت از مواضع ایران ببندد؛ ضمن اینکه اینچنین نیست  که چین و روسیه نیز هیچگاه تمایلی به ساخت بمب اتم توسط ایران داشته باشند!

لذا اظهارات نسنجیده می‌تواند مواضع روسیه و چین را نیز به مواضع آمریکا نزدیک کند.

 

آقای علوی درباره ماجرای ترور شهید فخری‌زاده هم گفته است: “بعد از ۲ ساعت از شهادت شهید فخری‌زاده شروع کردند علیه وزارت (اطلاعات) شعار دادن؛ بدون اینکه بدانند وزارت در این ماجرا چه نقشی را ایفا کرده است.

اما روز بعدش متوقف شد چون فهمیدند که وزارت اطلاعات ۲ ماه قبل گفته است در این نقاط دشمن دارد کار جمع‌‌آوری انجام می‌دهد. ۵ روز قبلش  گفته است که دشمن برنامه ترور شهید فخری‌زاده را در این نقطه دارد.

فقط زمان معلوم نبوده؛ حالا دیدم در بعضی توییتها گفته‌اند که وزارت اطلاعات که زمان و مکان را گفته چرا جلوگیری نکرده؟ ما کی زمان را گفتیم؟

گفتیم در این مکان می‌خوان، بعد هم از مسئولان مربوطه، چون شهید فخری‌زاده جزو نیروهای مسلح بود، آن فردی هم که اولین تدارکات را تهیه کرده بود برای ترور، جزو نیروهای مسلح بود و ما نمی‌توانیم در نیروهای مسلح کار اطلاعاتی انجام بدیم.

از آنها نفر خواستیم که بیایند بنشینند روی قضیه کار کنیم که متاسفانه قبل از اینکه نماینده‌ای معرفی کنند و ما کار کنیم روی قضیه، این اتفاق با کمال تاسف افتاد.” (پایان نقل قول از آقای علوی)

در این باره نیز چند نکته مهم وجود دارد :

طرح چنین مدعاهای قابل مناقشه‌ میان بخشی که امکان داوری و ورود به جزئیات محرمانه درباره آنها برای مخاطبان ممکن نیست و اصلاً با اصول امنیتی نمی‌خواند، چه نسبتی با تدبیر و دقیقاً چه فایده‌ای دارد؟

اگر برخی مسائل پیش‌پا افتاده در حوزه منافع موقت سیاسی  که احتمالاً آقای وزیر عنایتی به آن نداشته را کنار بگذاریم، چیزی جز ضرر نیست و چه ضرری بالاتر از اینکه دعوا را از خارج به داخل منتقل کنیم؟

یعنی در زمانی که جهت‌گیری محکومیت به سمت خارج و دشمن اصلی است، کشاندن مناقشه به بخش‌های مختلف در داخل چه سودی خواهد داشت؟

بخصوص اینکه همانطور که گفته شد، اگر بخش‌های دیگر نیز بخواهند در این حوزه از خود دفاع کنند قاعدتاً باید اموری گفته شود که سرجمع منافع اینگونه مباحث کمتر از مضراتش خواهد بود.

فرض کنیم تمام گفته‌های آقای وزیر صحیح باشد؛ آیا مخاطب نمی‌تواند از ایشان بپرسد شما که مکان را حداقل می‌دانستید، گیرم هیچ فردی در کشور به حرف شما گوش نکرد.

دستگاه بزرگ و مهمی مثل وزارت اطلاعات نمی‌توانست رأساً همین مکان که می‌گویید دقیقاً می‌دانستید را ۲۴ ساعته تحت نظر بگیرد تا آب از آسیاب بیفتد؟ آیا شهید فخری‌زاده آنقدر مهم نبود که آقای علوی چنین دستوری صادر کنند؟

حتی اگر هیچ کس به آنها کمک نکرده باشد! ضمناً از چند سال قبل با تشکیل شورای هماهنگی اطلاعات کشور، همه دستگاه‌های اطلاعاتی و حفاظتی در همه نهادها و سازمان در این شورا عضو بوده و ریاست آن نیز برعهده وزیر اطلاعات است.

لذا شما رئیس شورای هماهنگی اطلاعات کشور هستید، آیا همین سمت برای ایفای نقش فعّال‌تر کافی نبود؟

احتمالاً آقای وزیر تصور کرده اگر وزارت اطلاعات از هرگونه قصور و تقصیر مبرّا و برخی دیگر از ارگان‌ها متهم شوند، سرجمع دستگاه امنیتی کشور مقتدر جلوه می‌کند؛ درحالی که واقعیت غیر از این تصور است.

جامعه سیستم امنیتی را تفکیک نمی‌کند به اینکه چه نهادی چه ارگان و ساختاری در حوزه امنیت دارد، بلکه همه را یکپارچه می‌پندارد که سرجمع باید امنیت کشور را تامین کنند.

آیا اینگونه اظهارنظر توسط آقای وزیر، احساس امنیت را ارتقا می‌دهد یا این تصور را تقویت می‌کند یا تضعیف؟

به نحوی که جامعه می‌بیند مسئول مهمترین نهاد امنیتی، اینچنین بی‌محابا دستگاه‌های مختلف را برای اثبات زیرمجموعه خودش بی‌سروسامان نشان می‌دهد؟